fbpx

Zien is geloven, geloven is zien

door | 0 Reacties

Als leidinggevenden bij me komen voor coaching en/of training , vraag ik ze eerst waar ze tegenaan lopen en wat ze graag zouden willen veranderen. Vaak antwoorden ze dat hun medewerkers niet doen wat hun wordt opgedragen, dat ze weinig initiatief tonen en hun verantwoordelijkheid niet nemen: “Ik moet ze steeds achter de broek aan zitten en ik moet zelf de kar trekken, anders gebeurt er niks.” Het gevolg daarvan is dat ze geneigd zijn om minder te delegeren, meer zelf te doen en om hun medewerkers te gaan controleren. Dit kost onnodig veel tijd, energie en brengt spanning met zich mee, waardoor de relatie met de medewerkers er vaak niet beter op wordt.

Ze geven aan dat ze verlangen naar meer rust, ontspanning en een efficiëntere tijdsindeling. Ze zouden een betere werkrelatie met hun medewerkers willen en zouden graag tips en tools krijgen om dit te bewerkstelligen, zodat ze een beter vooruitzicht hebben. De problemen die ze aangeven hebben vaak te maken met het willen houden van de controle, het goed willen doen en zich super verantwoordelijk voelen voor alles. Men is onzeker en bang om fouten te maken en men legt de lat te hoog voor zichzelf en hun medewerkers. Men vermijdt conflicten en vindt het moeilijk om grenzen aan te geven of medewerkers aan te spreken.

Coaching met en door de paarden
Ik sta in de bak en vraag deze cliënten contact te maken met het paard en het de opdracht te geven met hen mee te lopen.

Op dat moment zie ik vaak twee dingen gebeuren:

  1.  De cliënt gelooft er zelf niet in dat het paard met je mee zal gaan.
  2.  De cliënt communiceert (onbewust) met een dubbele boodschap.

De cliënt gelooft niet dat het paard (lees: medewerker) met hem/haar mee zal gaan. Als ze contact met het paard hebben gemaakt en gaan lopen, dan zie ik ze binnen twee à drie passen al omkijken of het paard wel met ze mee loopt. Als ik vraag wat de reden is dat ze omkijken, dan antwoorden ze eigenlijk allemaal hetzelfde: “Ik wil zien of het paard wel mee komt.”

Wat je daar eigenlijk indirect mee zegt is: “Ik moet controleren en met eigen ogen zien of je wel meekomt, want ik vertrouw daar eigenlijk niet op.” Als ik dan vraag of men gelooft dat het paard met ze mee gaat, zeggen ze eigenlijk altijd: “Nee, ik hoop het” of “het paard wil niet of heeft geen zin”. Laten ze nu vaak in dezelfde bewoordingen over hun medewerkers spreken…

Als je er zelf als leidinggevende al niet in gelooft, hoe kun je dan van je medewerkers verwachten dat zij het wel geloven?

Het klopt dus wel dat het paard niet meegaat, maar niet omdat deze dat niet wil of geen zin heeft.

In de paardenkudde is het zo dat een kuddelid geen leider volgt die (1) geen vertrouwen in zichzelf heeft en (2) niet eenduidig is in de boodschap. Dat werkt in de mensenwereld precies hetzelfde…

Vertrouwen krijg je door vertrouwen te geven.

En je vertrouwt het of je vertrouwt het niet, daar zit niks tussen.

Wij mensen moeten het vaak eerst zien voordat we het geloven.

Terwijl geloven zien is.

Herken jij dit patroon bij jezelf en kost samenwerken jou meer stress dan je zou willen?

Boek dan vrijblijvend een kennismakingsgesprek en zet de eerste stap naar meer rust en ontspanning.